Czarnecki o kryzysie

Dzisiaj w "Wyborczej" jeden z ciekawszych polskich biznesmenów średniego pokolenia, Leszek Czarnecki, właściciel Getin Holding, banków Getin Noble i Idea Bank czy pośrednika finansowego Open Finance, pisze o źródłach kryzysu oraz perspektywach jego końca.

Z ust takiego autorytetu dość potężnie brzmi konkluzja, że współczeny biznes jest oparty na nieracjonalnym ryzyku, ponieważ firmy nie dają sobie czasu na uczciwą analizę swoich pomysłów i ich długofalowych konsekwencji. Wdrażają ryzykowne pomysły, żeby zdążyć przed konkurencją lub ją dogonić, mimo że nie są one dobrze uzasadnione lub nawet przemyślane.

Czarnecki zauważa też patologię w bankowości, która polega na wynagradzaniu premiami za zawieranie umów i podejmowanie decyzji, których skutki będą dopiero znane w przyszłości. Wyglądają teraz dobrze, ponieważ jeszcze za wcześnie na istotną weryfikację ich trafności, ta przyjdzie z czasem (np. w kredytach hipotecznych czy bardziej zaawansowanych produktach inwestycyjnych). Premie są jednak wypłacane już teraz. Czarnecki nazywa to zjawisko up front banking.

Never worry alone

I knew "Never eat lunch alone" and "Never say never", after reading this HBR post on procrastination I also know "Never worry alone". That's a cute collection of life's little wisdoms.

Thank God somebody invented blog comments - in a fairly predictable article on how to beat the propensity to procrastinate, it was one reader's reference to the book "The Now Habit", which is now in my Amazon's wishlist, that made my day.

Szwajcaria 200€, Polska 50€

Jan Smela, biznesmen i prezes Ericpol Telecom, firmy z branży M2M o międzynarodowej pozycji, szczególnie jako dostawca usług w outsourcingu w wywiadzie dla "Gazety Wyborczej":

1. "Cechy, ktore zdecydowały o tym, że mi się udało to umiejętność analizowania sytuacji i ludzi, wyciągania wnisków i zmysł organizacyjny. I trzeba mieć siłę, by to, co zaplanowane, konsekwentnie realizować".

2. "Jak Szwajcar przychodzi do zachodniego kontrahenta i mówi, że wykona zamówienie, ale za 200 euro za godzinę, to nikt nie dyskutuje. Ale jak polska firma mówi, że za to samo, przy zachowaniu identycznej jakości, weźmie 50 euro, to i tak kręcą nosem i każą udowadniać, że firma cokolwiek potrafi. Myślę, że to zadanie dla rządu, żeby popracować nad wizerunkiem Polski".

Recepta na korki

Poznań stoi w korkach, męczy się i frustruje. W dzisieszym "Metrze" jest recepta na to, jak nie zwariować w takich warunkach. Jej autor, profesor Zbigniew Nęcki, psycholog społeczny z UJ, pisze: "Po pierwsze - cierpliwość. To taka stara piękna cecha, o której zapomnieliśmy. Po drugie - planowanie czasu. Sprawdzić w internecie objazdy, wyjść wcześniej z domu. Po trzecie - nie wrzeszczeć na innych, nie denerwować się. Ludzie w innych samochodach, w autobusie to nie rywale, a współbracia w kłopotach i cierpieniu. Bądźmy dla nich życzliwi. Ewentualnie można znaleźć wspólnego wroga - urzędników. Za to, że przygotowali za mało objazdów, autobusów. I od razu robi się na duszy lżej. Po czwarte - rozwijajmy duch i intelekt. Bierzmy do autobusu, tramwaju, pociągu gazety i książki".

Być jak Marek Kondrat

Market Kondrat przestał być aktorem, oddał się roli twarzy banku ING w Polsce oraz prowadzeniu winiarskiego biznesu. Stał się też ważnym głosem w dyskusjach na temat kondycji Polski i Polaków. Co ważne, głosem stonowanym, ciekawym i konstruktywnym. Jest kimś w pełni przenikniętym lokalną specyfiką (lubi nawiązywać do roli Miałczyńskiego z "Dnia Świra", filmowej esencji rozgoryczonego, małostkowego, destrukcyjnego inteligenta polskiego), a jednocześnie dzięki wieloletniemu kontraktowi reklamowemu może na nią patrzeć z dystansu. Przed wyborami udzielił bardzo ciekawego wywiadu "Gazecie Wyborczej". Zapamiętam z niego dwie rzeczy.

Po pierwsze, fragment, w którym Kondrat odradza poddawanie się złym emocjom. Przytacza sceny z "Dnia świra", kiedy Adaś zaczyna dzień z jakimś planem, ale wszystko obraca się w ruinę, bo daje się wciągnąć w jakieś poboczne frustracje. Ktoś go potrącił, gdzieś za długo stoi w kolejce, wchodzi w psią kupę. Nagle nowy dzień staje się koszmarem. Nic nie da się osiągnąć przy takim rozdrobnieniu na miałkie sprawy. Kondrat odradza życie w przekonaniu, że "wszystkie idiotyzmy świata są wymierzone przeciwko nam". W ten sposób "zbyt dużo energii zużywa się na złe emocje, jest się ugotowanym, rozmontowanym na resztę dnia, skupionym na rzeczach pobocznych".

Kondrat opowiada też o skłonności Polaków do widzenia swoich wyborów przez pryzmat związku z polskością, charakterem narodowym, patriotyczną pępowiną. Przytacza rozmowę, którą odbył we Włoszech przy kawiarnianym stoliku z ludźmi, którzy przeprowadzili się tam ze Szwecji, Niemiec czy Anglii. Nikt z nich nie narzekał na swój kraj pochodzenia, nie widział w jego wadach przyczyn swojej przeprowadzki, nie żył w ciągłej kontrze do miejsca pochodzenia. Powody były dużo bardziej praktyczne, lepiej zdefiniowane, mniej emocjonalne, nie wynikające z urazów. Bo we Włoszech jest więcej słońca, bo wino i jedzenie są świetne, bo jaki problem pracować na odległość. Czy w ten sposób opisują motywy swoich wojaży po świecie polscy emigranci?

Chwytanie sensu i Masza Potocka

Zawsze uważałem artystów za ludzi z fascynującą perspektywą na świat, zdolnych do myślenia abstrakcyjnego i niekonwensjonalnego. Z przyjemnością przeczytałem wywiad w "Wysokich Obcasach" z Maszą Potocką, dyrektorką MOCAK i dojrzałą artystką życia.

Podoba mi się, jak opisała dziwną dynamikę ludzkich relacji - to, że najpierw się do siebie zbliżamy, odkrywamy, poznajemy, a gdy sprawy się nie układają, przecinamy te połączenia. Jest to olbrzymie marnotrawstwo bliskości, intrymności, stabilności, przykład zaburzonej ekonomii ludzkich emocji. Nie opłaca się to nam w ogóle, a jednak to robimy.

W innej sprawie, w której czuję z nią pokrewieństwo, chciałbym panią Marię zacytować: "Uważam, że obowiązkiem człowieka jest dobrze wywarzona skuteczność. Najpierw trzeba zbadać możliwości narzędzia, jakim się jest, potem zarysować sens, jakiego się poszukuje, w końcu znaleźć metodę na chwytanie tego sensu".

New music from the past

The idea of rehashing and recycling styles of the past in music or fashion might well be one of the defining chracteristics of comtemporary times. There's an interesting Pitchfork interview with a long-time music critic Simon Reynolds about his recent book Retromania, where he laments about lack of forward-looking direction on the modern pop scene. Due to unlimited online access to past records and shameless freedom of creative pilfering from other artists, too many musicians become satisfied with rediscovering the wheel through current filters rather than moving on.

These concerns interplay well with the new release by Girls that sounds fine but blatantly recycles a variety of influences. Two other acts currenly on my loop are Youth Lagoon, who quite obviosly nods to anyone from Fleet Foxes to Bon Iver to countless others in the business of lo-fi melancholy and wide-eyed rusticalia, and St Vincent, a variation on Tori Amos or PJ Harvey.

False start

I've just come back from my first squash tournament in life and my head is hanging low. I had much higher expectations after training the sport for some three months with a personal trainer, but all this trouble and investment were enough to beat one rather hapless female contestant and a guy who was relatively poor opposition. I went on to lose four following games, never winning a single set, with skillful but gettable players. I ranked 8 out of 12 people in the tournament. Two last places went to women.

My mistakes were glaring. I lost most points being unable to return the serve effectively. In fact, with some players I would first go 0-8 down before starting to score myself. This was already too far behind to grab sets. They were clearly in control throughout. It was also me who lacked confidence and determination to win. I definitely didn't do well on psychology, even though with most players I got beaten by today my skills were inferior. Or, possibly, this is too strong a judgment - I was very volatile, incapable of showing strength for a couple of rallies and winning visible advantage. But I see a road to victories in the future.

One important excuse I have for doing so badly is that I wasn't feeling 100%. I've been struggling with an autumn infection for a couple of days and it's not getting any better. After three, four games I could feel my energy evaporating, along with my confidence and willpower.

Plan for next time: in the best case scenario - win one more quality opponent; in the worst case scenario - win a set or two in losing games.

Summer's gone: Top five concerts

It's childish I know, but who cares, I'm going to rank my favorite summer 2011 concerts.

1. Fleet Foxes / Malta / they were the best summer 2011 concert before they even walked onto the stage at Poznań's Malta lake, not very fair, but this is what you get if your music's so refreshing,
2. Low / OFF / every single sound in its place, enormous willingness to play for the audience, even beyond their contractual time, which the organizers said no to,
3. Mogwai / OFF / I was on my way to the tent, dog tired, but they kept me listening till their closing riffs. They were in much better shape than two or three years ago in Mysłowice.
4. Destroyer / OFF / A revelation, a band I didn't know a thing about, but their mellow, big-band, luxury cruise kind of melodies swept me off my feet, great lead singer who seemed to be getting increasingly drunk as the concert progressed.
5. Yemen Blues / EthnoPort / A rocket of a frontman and some classy mix of world music rooted in the Middle East

I'd also mention Seabear as a totally memorable concert this year.

Summer's gone: Ethno Port 2011

Another eventful summer's gone and I'm stuck with a long list of flashbacks I'd like to write about. I want them to stay for longer, especially that it's going to be a good six or seven months before the sun's back.

As usual, it was Ethno Port in Poznań that cracked the summer open in mid-June, a time when I start getting in the holiday groove with most of my classes coming to an end. I don't know if it's this festival of world music that works so well or just its place in time, prompting a Pavlovian reaction connected with less work and more freedom coming soon.

Anyway, ever since its modest beginnings four years ago, I've been around Ethno Port, never missing a single edition. Something has changed this year, though. Not necessarily in the festival itself, but in my approach. I was much less engaged and excited than before and didn't feel bad about walking out of the concert area well before the day's end or something. One thing is I'm getting older, the other is I'm not taking going to festivals alone very well. I met an old student of mine and nodded hello one day, had a couple of beers with a friend, but couldn't really chill out. It's probably because it's in Poznań, which has a strange way of keeping me a little worried, watching carefully.

But onwards to music. There's one band that blew my head off the moment they entered the stage. In fact, it was its frontman who kept the show rolling, but the rest of Yemen Blues, a collection of musicians from around the world based in Isreal, did a phenomenal job too. They didn't care to wait for the audience to come back from the concert of India's very intersting Desert Slide and when I got to the main stage their opening song was on. And what an entrance it was. I knew right away the band's lead singer Ravid Kahalani was a rare marvel. Incredible movement, powerful vibe, a voice that engages you into a fascinating story you instantly want to follow. Hard to say if it's the guy's visibly mixed background, oddball appearance, intense style of singing or something else, but there is a magnetic force about him that I aboslutely adore in music. Here is this opening song, called Eli, in Soundcloud and as a clip from Poznań on YouTube.

I remember two other acts only, not because the rest were easy to forget but because I simply didn't see them. I was either late or too tired to stay. Jeez, what does that say about me? Back to the other two bands. One was India's Desert Slide, which was a unique collaboration between Rajastan's desert musicians and Vishwa Mohan Bhatt, a world-renowned composer and virtuoso. It was quite a sight to see the artists get involved so passionately with their instruments, many of which were a relevation in themselves. Another act I remember was Ukraine's Dakhabrakha, a rich mixture of Eastern European, Balkan, Hungarian and other influences sprinkled with a very contemporary arrangement.

Peak performance and coaching

A great piece from New Yorker on the importance of having coaches in life, not just in sport and not just when you're young.