Kowalczyk wrestles out gold

In a thrilling sprint finish that made history, Justyna Kowalczyk shook off Marit Bjoergen's desperate attack and snatched her first Olympic gold medal. Here, here, here, here and here is more reporting from around the world.

More British comedy

Here's a rerun of Delve Special, a madly hilarious series that follows the ups and downs, more often downs, of David Lander, an inept investigative reporter. Here are other spoof BBC shows that can be replayed online.

a victory for justice
at her Majesty's pleasure = in prison

Cultural disgrace

It's a disgrace when urbanites bitch about how boring their life can get in big cities. I'm thinking specifically about Poznań where I've been living for over seven years now (Jesus, what has become of me?) and where whinging about the state of the local culture scene has been vocal and frequent. In reality, such an attitude is growing more and more difficult to defend in view of the city's quite impressive and diverse record of events and it seems all those who keep complaining are now squarely faced with the fact that, possibly, they never wanted to participate in the first place.

Yes, Poles are lazy and tend to believe things happen outside them and their communities, so instead of joining and contributing, they would rather wait and see what happens, and then criticise failures. I suspect this has a lot to do with their strong sense of being domestic, private, withdrawn.

OK, by and large I'm no different and my first instinct is to rush home, amplified by my job that involves a lot of intense interaction with people, which possibly saps most of my communal resources and propels me home as soon as it's possible. There are days, however, when I do go out and take advantage of what Poznań has to offer. Last week, for instance, being no expert in the field, not even a fan, I ventured to attend a flute concert in the new concert hall of Poznań Academy of Music. Finale of the first International Flute Festival, sponsored by the EEA grant, it featured solo performances by two Reykyavik-based flautists, Martial Nardeau and Gudrún Birgisdóttir. Educated in France, Nardeau put forward a praiseworthy interpretation of three classic compositions from the 18th and 19th century, whereas Birgisdóttir went for a handful of contemporary Icelandic pieces that combined flute sound with drama. At one point during the evening, both musicians joined forces in what was arguably the most compelling part of the concert.

Spread leisurely over about an hour, the show was a great reminder that it's my obligation to keep discovering. And it's not just flute music that was new here, but the place, the newly-erected Aula Nova concert hall, sprawled right in the middle of Poznań and with its doors wide open to visitors.

The new poor

The Great Recession is pushing middle-class Americans out of the jobmarket and into the territory that looks distinctly un-American - permanent unemployment, reliance on social safety net and gloomy outlook on the future. New York Times has started to run a new series on the emergence of a new social group of the new poor in the US.

British sitcoms

There's something about British shows that compels me to return to them and look for more in the hope that their newer productions will match the classics like Fawlty Towers in terms of sense of humour and creativity. Apart from Ricky Gervais's Office, whose two seasons I swallowed in a matter of hours, I've had a go with the Royale Family, a gritty comedy set in a working-class family in the north of England, the Vicar of Dibley, a sitcom centered around a rural community that is stunned to discover that their new vicar is a female, and BBC Radio 4's radio comedy Fags, Mags and Bags that revolves around a corner shop in Glasgow.

Some good language:
- buy from a catalogue,
- He's been cheeky to Sharon, mom,
- These jeans have gone at the crotch,
- a tangerine,
- a schoolgirl figure,
- do sb a perm,
- a career woman,
- He's on disability allowance,
- stop for a brew (=tea),
- talk of the devil,
- in a cunning disguise.

Wie viele Apfelsorten gibt es?

Nach lange Jahren als Elektriker hat mein Vater letzendlich seine berufliche Karierre beendet und soll mehr Zeit und Energie fürs Garden haben, darum er sich mit meinem Mutter kümmert. Er hat sich seit ewig für Äpfel interresiert und konnte verschiedene Apfelsorten nennen und beschreiben. Erstaunlicherweise für mich konnte er ihres Geschmack ganz genau bezeichnen (ob sie säuerlich oder süßlich sind, saftig, erfrischend, weich oder mit knackigem Fruchtfleisch) und wusste, wie man mit unterschidlichen Apfelsorten im Garten umgeht. Es ist interessant, dass es die endliche Vielfalt Apfelsorten gibt, aber am meisten Supermärkte bieten nur einen kleinen Teil von ihnen an.

A celebration of photography

The World Press Photo competition, which has just announced its 2010 winners, never fails to remind me of the power that is vested in still frames. Year after year, the jury filters its official selection from thousands of entries and amazes the world with a concentrated display of poignant and versatile photography. I remember, as a student a few years ago, walking around the WPP exhibition in Poznań and admiring its richness in awe. Oddly, it wasn't photos from exotic or unusual destinations that struck me most, but landscapes and portraits of American interior, a bit reminiscent of Ed Hopper's paintings. In this year's edition, as rich as ever, my admiration goes out to Eugene Richard's black-and-white photos of returning American soldiers called War is personal and Kitra Cahana's photostory on modern-day hippies. WPP archives online lend a glimpse into more photographic wonders.

Deutsche Welle models on BBC

Finally, Deutsche Welle, Germany's international broadcaster, started reaching out to its non-German-speaking audiences in a way BBC has done for a long time to its listeners without a native command of English. I've been yearning for a comprehensive website for a German learner where I could come back on a regular basis and find meaningful, updated content to improve the language. Here's a section with the news in German that includes detailed explaination of its vocab, a video service for learners, a host of courses for different levels and a podcast pool. DW might have done some catching-up, but when you take a look at this BBC site for German enthusiasts, with plenty of attractive products to choose from, it's easy to notice the British public broadcaster is streets ahead still.

Roth, Vidal, King

BBC Radio 4 is unrivalled as a provider of intelligent talk. Here's a series of interviews with American novelists, including such giants as Philip Roth, Don DeLillo or Gore Vidal.

A view from a fish tank

There's an easily identifiable strand in British cinema, famously represented by Mike Leigh and Ken Loach, that probles deeply into the social fabric of UK society to expose areas that rarely make it to promotional leaflets. In fact, this fond interest in gritty, unkempt realism has its roots outside cinemas, in such quintessentially British trends as angry young men or kitchen sink drama, and finds keen continuation in assorted cultural production, for example the TV series The Royale Family.

Fish Tank, a recent gem from the award-winning Andrea Arnold, inevitably falls into this category, but - importantly - manages to extend its limits. It centres on the adolescent Mia (played by a first-timer Katie Jarvis) who marches angrily through a tense period in her teenage life, making enemies every step she takes. Confrontational and uncompromising, Mia shuttles between regular clashes with her dysfunctional mother, her indifference towards her overactive and foul-mouthed sister or drinking bouts and displays of her dedication to dancing (which she practices madly in an abandoned flat which looks like a fish tank) and her tenderness at heart (when she runs immense risks just to set a horse free). She's torn and there's nobody who can push her in the right direction or just give some respite from feeling terribly lost. Until one morning she stumbles upon Connor, her mum's new lover (a great role by Michael Fassbender, who's recently showed his extreme skill in Hunger and Inglorious Basterds). Their relationship starts out as a father-daughter thing, with Mia achingly craving a male role model and a protector, but it slowly, and tragically, degenerates into illicit romance that culminates in a drunken sexual encounter.

I sympahize with those who couldn't be bothered by the film's closing sequence when Mia chases Connor's daughter. It felt redundant and prolonged Fish Tank to the limits of my endurance. These's been some outsize sentimentalism and symbolism, too, but it's accounted for, in my view, as an attempt to breath some fresh air into staid social realism and expand its boundaries.

With no happy end, but a lot of hope in the air, Mia decides to leave her birthpace and seek better fortune in Cardiff together with her shy boyfriend (the horse-owner). The way she and her sister say goodbye, lovingly sputtering "I hate you", "I hate you, too", in the final scene is a great metaphor for how oddly confused, on the surface, life can get for the disadvantaged, while retaining depth and clarity below this surface. Another scene with the same gravity is when Mia and her mum silently part with each other in an improvised dancing routine, performed in disarming sync.

Pick-up art for girls

I wonder if pick-up art has ever been taken seriously in Poland and if there are any local flirting experts. Codified by Neil Strauss in his memoir The Game, the whole idea of intense training to hone men's seduction skills seemed ridiculous when I first came across it two years ago or so, until I discovered, watching him being interviewed on TV shows the world over, that there is more than just a drive to bed women to it. As Straus presented it, he postulated a complete overhaul of living habits, including the dress code and revision of life plans, to make men more confident and forward-looking, and as a consequence more appealing to women. These ideals have degenerated at the hands of testosterone-ehxuding types who smelled an easy weapon they could use to pull girls, but what pick-up art does to bashful boys, lending them tools to reach out of their shyness, deserves to be commended. I've never been a bargoer and I've never had the opportunity to practice pick-up art, not least because I find it rather artificial in its techniques and because I've never reached the degree of desperation which could propel me to test it, but it was quite entertaining to research it.

I was taken aback to learn that flirt schools had started to offer their services to the fairer sex. It was difficult for me to visualize girls prowling around bars and throwing cringeworthy lines at eligible bachlors. The surprise factor lessened when it turned out that the core of the female pick-up art is not just pulling a large number of men, but working on techniques that strengthen some unique, individual vibe that can prove useful as much in seduction as in their careers or family life. With this kind of broad agenda, there's no wonder the seduction teach-ins sell out in a matter of hours.

Pierwsza piątka

Nie przyznaję się do tego wszystkim, ale od jakiegoś czasu oglądam wszystkie polskie premiery kinowe. Oto moje zestawienie ostatnich pięciu polskich produkcji, które widziałem - od najlepszej do najgorszej.

1) Dom zły
2) Wojna polsko-ruska
3) Galerianki
4) Wszystko co kocham
5) Rewers

1) "Dom Zły" Wojtka Smarzowskiego zrobił na mnie tak piorunujące wrażenie, że po powrocie z kina, a był to późny sobotni seans, odpaliłem laptopa, odnalazłem w serwisie internetowym TVP jego porzedni film "Wesele" i obejrzałem natychmiast z niemniejszą przyjemnością. Dla mnie Smarzowski jest jednym z niewielu polskich reżyserów młodszego pokolenia, który kwalifikuje się do kategorii wizjoner. Jego obrazy są przemyślane, dopieszczone i charakteryzują się silnie rozpoznawalnym stylem, a fabuła nigdy nie zamyka się w przewidywalnym banale, tylko rozwija się w niezapowiedzianych drgawkach. Nie każdy lubi tę stylistykę. Do kina po moich rekomendacjach wybrały się co najmniej trzy osoby, ale żadna z nich nie podzielała mojego entuzjazmu. Mnie w "Domu złym" ujęła soczystość, z jaką Smarzowski przedstawił zgrzebne lata komuny, przez trzy czwarte historii nie przestawałem się z tego śmiać. Od pierwszych scen, kiedy Środoń (W tej roli Arkadiusz Jakubik) przedstawia totalnie nieromantyczną opowieść o sobie i swojej żonie, poprzez genialne sceny robienia interesów z bimbrownią po pijaku ("Mam kilka tysięcy, dziesięć deutsche Marek i dwa bony PKO", "Człowieku po kilku miesiącach będziesz miał Poloneza"), aż do brutalnego i dosadnego obejścia się z Dziabasową (genialna Kinga Preiss), kiedy śmiech miesza się ze wstrętem. Śmiech wkrótce całkiem cichnie i, o ile wiem, był to zabieg zamierzony - lżejsze rozpoczęcie , żeby potem spaść na widza bez litości w końcówce. Jeśli mierzyć sukces filmu chęcią obejrzenia go jeszcze raz, "Dom zły" to fenomen - w moim przypadku na jednym seansie się nie skończy. Chyba tylko "Dług" Krzysztofa Krauzego uderzył we mnie z porównywalną siłą.

2) "Wojnę polsko-ruską" też chciałbym zobaczyć jeszcze raz. Oparta na sensacyjnym debiucie mojej równieśniczki Doroty Masłowskiej, którego co prawda nie czytałem, ale jak dziś pamiętam (byłem wtedy w ostanich klasach liceum), ile zamieszania wtedy narobiła swoim bezpardonowym językiem i stylem, "Wojna" musiała zmierzyć się z niekonwencjonalnością książkowego oryginału. Dzięki odwadze Xawerego Żuławskiego, syna innego polskiego reżysera Andrzeja Żuławskiego, oraz bezkompromisowej grze aktorów (m.in. Borysa Szyca w roli Silnego, Sonii Bohosiewicz oraz Marii Strzeleckiej jako depresyjnej Andżeli) udało się stworzyć film jednocześnie eksperymentalny w swojej formie, ale zupełnie spójny w treści. To nie mogło być łatwe w sytuacji, kiedy akcja powieści toczy się głównie w głowie rozchwianego emocjonalnie dresiarza lub w podwórkowo-narkotykowych dialogach. Za poszukiwanie języka i stylistyki, które zdołają wyrazić nerwowość i psychodeliczność wydarzeń, świat nieokrzesanych emocji oraz absurdalną atmosferę blokowiska na haju, dla Żuławskiego i jego ekipy naprawdę czapki z głów. Kilka scen to prawdziwe rarytasy, np. kiedy Silny ląduje u nadgorliwej prymuski w mieszkaniu i wdaje się z nią w rozkosznie idiotyczną rozmowę lub kiedy jego kłótnia na stacji benzynowej o nic z kumplem zamienia się w regularną wojnę. Rozczarowało mnie jedynie zakończenie, które zdaje się ciągnąć w nieskończoność i stara się kilkakrotnie zaskakiwać widza, otwierać kolejne warstwy interpretacji.

3) Może nie obejrzałbym ponownie "Galerianek", debiutu Katarzyny Rosłaniec, który natychmiast katapultował ją do ekstraklasy polskich filmowców, ale doceniam go za niebanalną próbę uchwycenia problemu społecznego. Tadeusz Sobolewski, guru polskiej krytyki, napisał, że nie ma u Rosłaniec zbyt wiele poza publicystyką, opowiedzeniem historii tak, żeby potwierdziła polemiczną tezę. W tym przypadku teza ta odnosi się do upadku wielkomiejskich nastolatek, pozbawionych dobrych wzorców, połkniętych przez ogłupiający konsumpcjonizm, pędzących bez opamiętania w złe związki, używki i wszechogarniający konflikt z otoczeniem. Mimo braku symbolicznej głębi czy jakiejś orzeźwiającej refleksji, film ogląda się dobrze, historia jest klarownie opowiedziana, z napięciem. Momentami może razić wyczuwalna nienaturalność języka u młodziutkich aktorek, ich raczej przedobrzone role, pewnie nie do zaakceptowania dla prawdziwych galerianek, ale trudno oddać takie postaci idealnie w skali 1:1. Na szacunek zasługuje za to drugoplanowa rola Artura Barcisia, wybitnego i wszechstronnego aktora.

4) Po najnowszym filmie Jacka Borcucha spodziewałem się trochę więcej, szczególnie po entuzjastycznych recenzjach w mediach i zachwycie na blogu Pawła Kostrzewy, wybitnego dziennikarza muzycznego i byłego prezentera Trójki. Liczyłem na więcej muzyki, chociażby jak w filmie Control o Ianie Curtisie z Joy Division, który umiejętnie przeplatał fabułę z występami. Liczyłem też na bardziej wyrazisty wątek miłosny, trochę więcej szaleństwa, nieprzewidywalności. Skłamałbym jednak, gdybym powiedział, że film mnie rozczarował. Ta podróż do młodości w latach stanu wojennego, olbrzymiej intensywności nastoletnich uczuć oraz niemniejszej intensywności wydarzeń politycznych jest wyjątkowo przekonywująca, nawet dla kogoś, kogo dorastanie przypadło na kolejne dziesięciolecie. Kilka scen zapada głęboko w pamięć - marsz chłopaków z WCK z instrumentami przez poligon, inicjacja Janka (debiutujący Mateusz Kościukiewicz) w mieszkaniu starszej sąsiadki-prowokatorki czy jego zbliżenie z Basią (Olga Frycz) na plaży. Nawet jeśli nie pokrywają się z moimi doświadczeniami, inspirują do odszukania w pamięci podobnych obrazów o mnie, gdy miałem osiemnaście lat. Zresztą, jak pamiętam, jednego lata sam wyjechałem nad Bałtyk (akcja "Wszystko co kocham" dzieje się w Trójmieście), żeby zmierzyć się ze sobą, pokontemplować, poczytać w samotności.

Wyróżniającą rolę drugoplanową, ojca Janka, zagrał w filmie Andrzej Chyra.

5) Nie do końca potrafię sprecyzować, co mi się nie podobało w polskim kandydacie do Oskara 2010, ale jeszcze trudniej mi ten film skomplementować. Oczywiście, mógłbym powtarzać zachwyty na temat przełamywania sztampy w pokazywaniu stalinizmu, przeniesienia czarnej komedii w polskie realia czy estetycznej uczty dla oka, którą udało się osiągnąć za sprawą wysmakowanych zdjęć. To wszystko prawda, a jeśli dodać do tego doskonałą grę aktorską, przede wszyskim Krystyny Jandy, Anny Polony i Agaty Buzek, w tej kolejności, a także Marcina Dorocińskiego, nie da się nie przyznać "Rewersowi" wysokich not. Wyszedłem jednak z fabularnego debiutu Borysa Lankosza z potężnym niedosytem - kto wie, może spowodowanym nadmiarem oczekiwań. Zabrakło soczystości i wyrazistości (jak w "Domu złym"), silnego przekazu ("Dom zły" czy "Wojna polsko-ruska") i autentyczności - sentymentalizm finałowych scen, gdy akcja przenosi się do teraźniejszośći, jest trudny do zniesienia. Poza tym, nie do końca przypadło mi do gustu zakończenie "Rewersu" i jego wymowa. Sabina rodzi syna zamordowanemu esbekowi, który bezlitośnie ją skrzywdził, i wymyśla swojemu oprawcy przeszłość akowca, żeby chronić dziecko przed prawdą. W ostatniej scenie widać do jakich rozmiarów rozrósł się mit ojca bojownika o wolność, mit totalnie nieuzasadniony, zupełnie zaprzeczający prawdzie. Myślę, że trudno doszukać się w filmie krytyki tego stanu rzeczy, to na nim raczej budowana jest emocjonalność zakończenia. Ja widzę w nim jednak dość niebezpieczną cechę uwznioślania przeszłości, zasłaniania się pięknym mitem, a może nawet budowania tego mitu w oparciu o zachowania niegodne.

Maradona by Kusturica

It gets to a slow start, but then Maradona by Kusturica, a quixotic documentary by the Serbian filmmaker Emir Kusturica which I had the pleasure to translate for AleKino!, explodes into a rich and engaging narrative that weaves together sport, personal drama, humour and politics.

Motivated by his desire to "make the best film about Diego Maradona ever", Kusturica travels with his crew to Buenos Aires in a bid to talk the Argentine football icon into letting him sneak into his secrets. Maradona, a character larger than life by any standards, quiclky connects with the affable Serb, even though they talk through an interpreter, and the process of documenting his career and his private highs and lows starts. For Kusturica, clearly intimidated by Maradona's genius as a footballer and obsessed with controversies surrounding his life choices, it's an opportunity to relate Diego's story to some of his own films that, surprisingly, feature a number of characters, motives and scenes that directly correspond to Maradona's experiences. For example, when Emir brings Diego to post-war Belgrade, the footballer recounts over barbecue how, as a young boy, he and others in his hometown of Villa Fiorito, a shantytown on the outskirts of Buenos Aires, persistently played football even late into the night when they could hardly see the ball and how this exercise sharpened their skills. Kusturica, a bit dreamily, matches this powerful account with a scene from his film where in a stadium full of spectators a match is being played out in thick fog. Interestingly, the two also connect in their political outlook, both being broadly speaking anti-American (the film was made during George W. Bush's presidency) and strongly socialist. The camera travels on the Alba Express to Mar de Plata where a gigantic street protest is being held by those opposed to South America's involvement in the American-led FTAA and Diego addresses the crowd as a guest of honour, shoulder to shoulder with Venezula's Hugo Chavez and Bolivia's Evo Morales.

But it's not politcs or social criticism that the documentary draws its strength from. It wouldn't have nearly the same kind of impact as it does if it weren't for Diego's spectacular career in football and all that it resulted in. It's a real treat to see Maradona's goals, including the infamous Hand of God that, as he reveals in the film, counted as revenge on the English after their victory in the Falkaland Wars for him. Astonishingly, Maradona's standing in Argentina led to the creation of the Church of Maradona, with its odd football-based rituals and completely deranged followers. Having realised that, it's no surprise that artists of international status, like Manu Chao, record songs dedicated to the God. His performance of La Vida Tombola, with Diego watching intently, is a moving closing act of the film. Far from only glorifying Maradona, the documentary is quick to remind his less glorious moments, like his descent into narcotic underworld or his angry outbursts on the football pitch.

The only thing in the film I found hard to appreciate was Kusturica's high-flying theorizing. On a few occasions, he breaks into far-fetched rambling that seems to go nowhere and adds virtually nothing to our understanding of Maradona's complexity. In fact, I caught myself switching off mentally every time I sensed Kusturica was getting to speak in polemic ways again. It meant trouble in terms of translation, too.

Some terms, linguistic and cultural, to remember:
1) to do everything to one's own detriment,
2) roly-poly = short and plump,
3) to peer into someone's life,
4) to ferret out the secrets,
5) shanties = budy, rudery,
6) a crown of thorns,
7) It only goes to prove...
8) Here's a therapeutic practice of fire cupping,
9) to get back on your feet,
10) hypertension = high blood pressure,
11) clot = skrzep,
12) Thanatos = mythological personification of death,
13) Do you remember Dolly Bell?,
14) Sam Peckinpah = a quintessential Western filmmaker,
15) Gilgamesh,
16) If cocaine is a drug, then I'm a drug addict.
17) a sumptuous (= wystawna) feast,
18) La Doce = the 12th player, a common name for Boca Juniors' fans,
19) a scissor kick
20) Gary Lineker on Maradona: Mad, bad and dangerous to know.