Książka ukazała się pod patronatem Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych Lewiatan, ale nie ma się wrażenia, że broni tylko i wyłącznie interesów przedsiębiorców. Jest tu sporo refleksji nad całokształtem życia społecznego i gospodarczego w Polsce, a swoje miejsce znalazł nawet polityk kojarzony z lewicą prof. Jerzy Hausner, którego pogląd nie należą do bezkompromisowo wolnorynkowych. Z mojego punktu widzenia, jest to zdecydowanie najsłabsza rozmowa - najmniej konkretna, nasycona polityczno-naukowym bełkotem, dość mocno oderwanym od rzeczywistości i, co najważniejsze, niezbyt ciekawym.
Obcowanie z ludźmi sukcesu, którzy potrafią i lubią dzielić się swoimi przemyśleniami, to wielka przyjemność, nawet jeśli dzieje się to przez pośrednictwo tak odległego medium, jakim jest słowo pisane. Całość otwiera rozmowa z Leszkiem Balcerowiczem, który zgodził się wejść do rządu Tadeusza Mazowieckiego jako minister finansów i główny architekt planu gospodarczego. Wziąl na siebie olbrzymi trud oraz odpowiedzialność stworzenia, wdrożenia oraz firmowania przemiany, która - co było jasne od samego początku - będzie mieć fatalne skutki społeczne w którykim terminie. Był to krok, można rzecz bez dużej przesady, heroiczny, tym bardziej że Balcerowicz, wtedy pracownik naukowy specjalizujący się w zmianach ustroju gospodarczego, miał przygotowanie głównie teoretyczne. Udało mu się stworzyć zespół, który miał wystarczająco dużo determinacji, żeby wykonać w tym gorącym okresie tytaniczną pracę. Ciekawe są szczególnie jego wspomnienia dotyczące krótkiego horyzontu, którym dysponował jego resort oraz rząd. W momencie, kiedy bankrutował poprzedni system, przemysł i handel stawały w miejscu, polski pieniądz przestawał się liczyć na międzynarodowym rynku, nikt nie mógł liczyć nawet na minimalną stabilność. Praca trwała kilkanaście godzin na dobę i polegała na jednoczesnym reagowaniu na kryzysy i budowaniu trwałej strategii na nowe czasy. Jest to moim zdaniem gotowy scenariusz na polityczny thriller.
Z przyjemnością przeczytałem też rozmowę z Wiesławem Rozłuckiem, twórcą i pierwszym prezesem Giełdy Papierów Wartościowych. To również historia pracownika naukowego z teoretycznym zapleczem, które wtedy wydawało się totalnie nieadekwatne do rzeczywistości, zaproszonego do tworzenia kluczowych instytucji praktycznie od podstaw. Niektóre z jego wspomnień, np. szkolenie maklerów z francuskich materiałów, które wykładowcy tłumaczyli z godzinnym wyprzedzeniem, sami przeciętnie znając ich orginalny język. Cóż, dowodzi to, że przy przedsięwzięciach gospodarczych, a nawet instytucjonalnych, wiele zależy nie od perfekcyjnej organizacji, ale determinacji, żeby coś osiągnąć. Dlatego nie wolno marnować motywacji do działania, która wyzwala się w momentach takich jak rok 1989.
Wśród przedsiębiorców zaskakującym wspólnym mianownikiem była przeszłość naukowa. Co najmniej kilku, od Jana Kulczyka po Irenę Eris, wspomina, że właśnie odejście z uczelni było tym najważniejszym momentem ich drogi do gospodarczego sukcesu. Jestem przekonany, że wyjątkowy potencjał intelektualny, który zdobyli w trakcie edukacji, pomógł im rozwiązywać skomplikowane problemy biznesowe. Powracają też takie wątki jak szczęście, determinacja w dążeniu do celu czy ambicja stworzenia produktu lub usługi, które pokochają klienci.
U Jana Kulczyka, obok Balcerowicza chyba najbardziej inspirującego wywiadu, zaskakuje filozoficzne spojrzenie na zarabianie pieniędzy, widzenie ich w szerszym kontekście działań pojedynczego człowieka oraz jego otoczenia ("Grunt, żeby w tym wszystkim zachować miarę i utrzymać równowagę").
No comments:
Post a Comment